Οι οικισμοί

Καμάρι

Το Καμάρι, είναι ένας μικρός παραθαλάσσιος οικισμός σε υψόμετρο 30μ. από τη θάλασσα. Αποτελεί το επίνειο του Κεραμιδίου και προσφέρει λίγες τουριστικές υποδομές.

Κεραμίδι

Το Κεραμίδι απλώνεται σε υψόμετρο 350 μ. Το οικιστικό σύνολο είναι ιδιαίτερα γραφικό και έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός. Κτίστηκε τον 16ο αιώνα στην απομονωμένη αυτή περιοχή, μακριά τους επιδρομείς και τους πειρατές. Το Κεραμίδι είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής: έχει περίπου 700 μόνιμους κατοίκους, ένα μέγεθος που κατά τους θερινούς μήνες αυξάνεται έντονα, λόγω του δροσερού κλίματος και της γειτνίασης με τις όμορφες παραλίες. Το χωριό παρέχει επίσης άπλετη θέα στο Αιγαίο πέλαγος και στις ακτές της Κασσάνδρας.

Άλλοτε εμπορικός και διοικητικό πυρήνας της επικράτειάς του, σήμερα το Κεραμίδι αποτελεί, μαζί με το Βένετο, τη μια από τις τέσσερις κοινότητες της Μαγνησίας που δεν έχουν ενσωματωθεί σε δήμους (οι άλλες τρεις είναι η Ανάβρα, η Μακρινίτσα και το Τρίκερι).

Το κέντρο του οικισμού διαρθρώνεται γύρω από το ναό του Αγίου Γεωργίου, μεγάλη εκκλησία του 1787, ρυθμού βασιλικής, με ξύλινη στέγη καλυμμένη με πλάκες από τοπικό σχιστόλιθο. Η εκκλησία περιβάλλεται από μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία, γνωστή ως Αλωνάκι και γειτονεύει με το παλαιό κτίριο του σχολείου.

Στα γύρω πετρόστρωτα δρομάκια λειτουργούν μικρά εμπορικά καταστήματα και παραδοσιακές ταβέρνες-καφενεία, ενώ κοντά βρίσκεται το τοπικό Εκκλησιαστικό Μουσείο. Όλος ο πυρήνας του οικισμού αποτελείται από τετράγωνα διώροφα σπίτια, που τα περισσότερα κτίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και διατηρούν ακέραια τη φυσιογνωμία μιας αγροτικής παραλλαγής της πηλιορείτικης οικοδομικής παράδοσης.
Στο θαλάσσιο μέτωπο, το Κεραμίδι προσφέρει τρεις παραθεριστικές προτάσεις: την παραλία στο Καμάρι και τις παραλίες της Αγριελιάς (όπου και μικρό αλιευτικό καταφύγιο) και του Αη-Γιάννη.

Βένετο

Το Βένετο βρίσκεται ΝΑ του Κεραμιδίου, σε υψόμετρο 320 μέτρων και αποτελεί ένα από τα πιο αυθεντικά χωριά του βόρειου Πηλίου. Ο οικισμός απλώνεται σε ένα προσήλιο μπαλκόνι στη βάση πυκνών δασών δρυών, καστανιάς, καρυδιάς και πλατάνων. Στα βράχια της άγριας ακτής του ανοίγονται θαλασσινές σπηλιές και άλλοι καρστικοί σχηματισμοί, που αποτελούν αντικείμενο εξερεύνησης οργανωμένων παράκτιων εκδρομών που εκκινούν από τον Αγιόκαμπο. Από το χωριό, η πρόσβαση στη θάλασσα γίνεται είτε στον όρμο Κουλούρι, το επίνειο του χωριού, είτε στην μεγάλη παραλία Πετρομέλισσο.

Μακρινίτσα

Η Μακρινίτσα είναι από τα πιο γραφικά χωριά του Πηλίου. Η εγγύτητά της στο Βόλο, σε συνδυασμό με την καλά διατηρημένη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, την εντυπωσιακή θέα προς τον Παγασητικό και την ύπαρξη τουριστικών υποδομών διαμονής και εστίασης, την καθιστούν έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στο βουνό. Η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με την απεριόριστη θέα είναι το σημείο αναφοράς του οικισμού.

Η Μακρινίτσα οφείλει το όνομά της στη μονή Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως ή Μακρινιτίσσης, η οποία χτίστηκε μετά από την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204. Ο οικισμός αναπτύχθηκε ραγδαία κατά τον 18ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία, για να γίνει στις αρχές του 19ου αιώνα η πιο πυκνοκατοικημένη κωμόπολη της περιοχής, φιλοξενώντας πολλά αρχοντικά με την χαρακτηριστική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική.

Αξίζει μια επίσκεψη στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας που στεγάζεται στο αρχοντικό Τοπάλη του 1844, χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Σήμερα, μετά την εφαρμογή του Σχεδίου Καλλικράτης για την τοπική αυτοδιοίκηση, η Μακρινίτσα, με 694 κατοίκους, ανήκει στον Δήμο Βόλου ως διακριτή αυτοτελής Δημοτική Ενότητα.

 

Άγιος Ονούφριος

Πρόκειται για ένα μικρό αλλά όμορφο οικισμό που φέρει την ονομασία μιας παλιάς μονής. Ο Άγιος Ονούφριος είναι κτισμένος στη δυτική όχθη του χειμάρρου Κραυσιδόνα τον οποίο οι ντόπιοι ονομάζουν Μέγα Ρέμα. Σε μικρή απόσταση από την πλατεία δεσπόζει το αρχοντικό Ζαφειρίου με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα και τη μπλε πόρτα, το οποίο αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα νεοκλασικισμού στο Πήλιο. Λίγο ψηλότερα του χωριού κυλούν τα άφθονα νερά του χειμάρρου, που τροφοδοτεί έναν απρόσμενο καταρράκτη. Κοντά στην πλατανοσκέπαστη όχθη του ρέματος, το εκκλησάκι του Αϊ Νικολάκη του Κρεμαστού, στεγάζεται από μεγάλη βραχοσκεπή.

Σταγιάτες

Οι Σταγιάτες είναι ένα όμορφο, μικρό χωριό 121 κατοίκων, ανάμεσα στη Μακρινίτσα και την Πορταριά, σε μια θέση με εξαιρετική θέα προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο.

Η παραδοσιακή βρύση που βρίσκεται στην πλατεία κατασκευάστηκε κατά την Τουρκοκρατία και φέρει αραβική επιγραφή.

Οι Σταγιάτες ήταν στο παρελθόν ξακουστοί για τα γάργαρα νερά τους και τα παραδοσιακά λουκάνικα. Οι 'λουκανικάδες' των Σταγιατών ήταν γνωστοί για την ιδιαίτερη τέχνη τους και τα προϊόντα τους ήταν περιζήτητα. Σταδιακά όμως, χάθηκε το ενδιαφέρον για αυτή την οικονομική δραστηριότητα. Σε μια προσπάθεια αναβίωσης της παράδοσης, κάθε Ιούλιο διοργανώνεται η Γιορτή του Λουκάνικου στην πλατεία του χωριού. Στο παρελθόν είχε ακμάσει επίσης η υφαντουργία, καθώς η ύπαρξη πολλών νερών, επέτρεπε τη λειτουργία ντριστελών, δηλαδή μεγάλων ξύλινων καναλιών, όπου λάμβανε χώρα η λεύκανση των υφασμάτων.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι Σταγιάτες αποτελούσαν έναν από τους μαχαλάδες της Μακρινίτσας. Το 1912 θα αποτελέσουν ξεχωριστή κοινότητα, το 1999 θα υπαχθούν στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς, για να ακολουθήσει το 2011 η ένταξή τους στο Δήμο Βόλου, εντός της Δημοτικής Ενότητας Πορταριάς, ως Τοπική Κοινότητα Σταγιατών.

Πορταριά

Η Πορταριά μοιάζει σα να κρέμεται πάνω από το Βόλο, επιτηρώντας την πόλη και τον Παγασητικό από τη δεσπόζουσα θέση της. Βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη του Βόλου και αποτελεί την 'πόρτα' από όπου περνάει κανείς για να προσπελάσει τα υπόλοιπα χωριά του Κεντρικού Πηλίου και μέσω των Χανίων, να φτάσει στο χιονοδρομικό κέντρο ή να προσεγγίσει τις δυτικές πλαγιές που βλέπουν προς το Αιγαίο πέλαγος. Γύρω από την κεντρική πλατεία της Πορταριάς, αλλά και μέσα στα πετρόστρωτα καλντερίμια της συγκεντρώνονται ποικίλες επιλογές διαμονής, εστίασης και διασκέδασης.

Στο χωριό υπάρχουν πολλά εντυπωσιακά αρχοντικά, πολλά τα οποία έχουν ανακαινισθεί και λειτουργούν ως ξενώνες. Ένα από αυτά, το αρχοντικό Ζούλια, φιλοξενεί το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο. Εντυπωσιακός είναι επίσης, ο ναός των Αγίων Αναργύρων, χτισμένος την περίοδο 1791 - 1891, πλαισιωμένος από όμορφες πυκνοφυτεμένες ορτανσίες. Η Πορταριά σήμερα έχει 552 κατοίκους και φιλοξενεί την έδρα της ομώνυμης Δημοτικής Ενότητας, η οποία περιλαμβάνει και τους γειτονικούς οικισμούς Αγία Παρασκευή, Άγιος Ιωάννης, Άλλη Μεριά, Γορίτσα, Κατωχώρια και Σταγιάτες.

Χάνια

Τα Χάνια είναι ο νεότερος διάδοχος του παραδοσιακού ορεινού σταθμού στο κύριο διάσελο και οδικό πέρασμα του Πηλίου. Ο οικισμός είναι χτισμένος σε υψόμετρο 1200μ. και αποτελεί τον πιο ορεινό οικισμό του νομού Μαγνησίας. Πήρε το όνομά του από τα πολλά χάνια, τα πανδοχεία της παλιάς εποχής, που παρείχαν διαμονή και ανάπαυση στους ταξιδιώτες και τους εμπόρους της περιοχής. Περιβάλλεται από εντυπωσιακά δάση οξιάς, πεύκης και καστανιάς. Δυο χιλιόμετρα έξω από τα Χάνια, στην περιοχή Αγριόλευκες, βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου. Ο οικισμός προσφέρει πλήθος τουριστικών υποδομών.

Μούρεσι

Το Μούρεσι αποτελεί ένα τυπικό πηλιορείτικο χωριό που στηρίζεται στο βουνό, αλλά αγναντεύει την άγρια θάλασσα. Χτισμένο σε υψόμετρο 350μ. είναι ένα από τα παλαιότερα χωριά του Πηλίου. Τα μεγάλα αρχοντικά, η κεντρική πλατεία, οι εκκλησίες και τα ξωκλήσια με τα ξυλόγλυπτα τέμπλα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του χωριού. Όλος ο οικισμός είναι πνιγμένος στο πράσινο, ενώ τρεις μεγάλες φλαμουριές αγκαλιάζουν την πλατεία, με τον περίτεχνο μητροπολιτικό ναό της Αγίας Τριάδας στο κέντρο της.

Λόγω της εξαιρετικής θέας που παρέχει ονομάστηκε από τους παλαιότερους κατοίκους του Καραούλι. Στο Μούρεσι, και συγκεκριμένα κοντά στο λόφο Τσούκα, υπάρχει σπήλαιο πλούσιο σε σταλαγμίτες και σταλακτίτες, στο οποίο πιστεύεται ότι ζούσαν οι Κένταυροι και ονομάζεται Σπηλιά του Χείρωνα.

Νταμούχαρη

Μικρός παραδοσιακός οικισμός ψαράδων, που αποτελεί το καλύτερα προφυλαγμένο φυσικό λιμάνι της περιοχής. Υπήρξε το μοναδικό επίνειο για το Μούρεσι και την Τσαγκαράδα. Διαμορφώνονται δύο όρμοι, το γραφικό λιμάνι στα βόρεια και μια άγρια παραλία με λευκό βότσαλο νοτιότερα. Μέσα στους ελαιώνες και το παραλιακό δάσος κρύβονται λίγα παλιά κτίρια και αρκετά νεόδμητα σπίτια σε παραδοσιακό στυλ.

Στη μικρή χερσόνησο ανάμεσα στους δύο όρμους διακρίνονται τα ερείπια ενετικού κάστρου, που παρείχε προστασία από τις επιδρομές των πειρατών. Σήμερα, η Νταμούχαρη παραμένει το πιο γραφικό λιμανάκι στην ανατολική ακτή του Πηλίου.

Τσαγκαράδα

Η Τσαγκαράδα είναι ένα αρκετά απλωμένο χωριό, καθώς στην ουσία αποτελείται από τέσσερις μικρότερους οικισμούς, που παίρνουν το όνομά τους από τις αντίστοιχες εκκλησίες: Άγιοι Ταξιάρχες, Αγία Παρασκευή, Άγιος Στέφανος και Αγία Κυριακή. Από αυτές, η παλαιότερη είναι αυτή του Αγίου Στεφάνου, η οποία χτίστηκε το 1746.

Η Τσαγκαράδα ευτυχεί να έχει κοντά της τις πανέμορφες παραλίες του Μυλοποτάμου, της Φακίστρας και της Καραβοστασιάς, συνδυάζοντας υπέροχα το βουνό με τη θάλασσα.

Η Τσαγκαράδα έχει 784 κατοίκους και ανήκει, ως έδρα της τοπικής κοινότητας Τσαγκαράδας, στη δημοτική ενότητα Μουρεσίου του καλλικρατικού Δήμου Ζαγοράς - Μουρεσίου.

 

Η Αχιλλοπούλειος Εμπορική Σχολή Τσαγκαράδας ιδρύθηκε το 1865 με χορηγία των αδελφών Αχιλλόπουλου και δεχόταν σπουδαστές των εμπορικών επιστημών από ολόκληρη την Ελλάδα. Το κτίριο της υπέστη ζημιές στον σεισμό του 1955 για να αναστηλωθεί το 2001. Σήμερα στεγάζει τον πολιτιστικό οργανισμό του Δήμου, ενώ στους υπαίθριους χώρους της λαμβάνει χώρα ποικιλία εκδηλώσεων, προβολών και εκθέσεων.

Η Νανοπούλειος Σχολή κτίστηκε με δωρεά του Νικολάου Νανόπουλου στις αρχές του 20ου αιώνα, λειτουργώντας αρχικά ως Οικονομικό Γυμνάσιο. Σήμερα, το εντυπωσιακό πετρόχτιστο κτίριο στεγάζει το Δημοτικό σχολείο της περιοχής.

 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πέτρινο μονότοξο γεφύρι που ενώνει την Τσαγκαράδα με το γειτονικό Ξουρίχτι, γεφυρώνοντας το ρέμα του Μυλοποτάμου. Το μοναδικό αυτό τεχνικό έργο κατέρρευσε πρόσφατα.

Μηλιές

Οι Μηλιές είναι χτισμένες σε υψόμετρο περίπου 400 μ., κρυμμένες από τη θάλασσα, ίσως για τον φόβο των πειρατών στα παλιά χρόνια. Είναι ένα ζωντανό χωριό με μεγάλη τουριστική κίνηση και πλούσια πολιτιστική παράδοση. Εδώ λειτούργησε η σχολή 'Ψυχής Άκος', ιδρυθείσα το 1814 από τους λόγιους Άνθιμο Γαζή, Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριο Κωνσταντά. Το κτίριο φιλοξενεί πλέον μια ιστορική βιβλιοθήκη, μία από τις παλαιότερες στη χώρα.

Ο οικισμός αποτελεί τον τερματικό σταθμό για το τρενάκι του Πηλίου, που τώρα ξεκινά από τα Λεχώνια. Ανακαινισμένο, προσφέρει μια όμορφη τουριστική διαδρομή μήκους 16 χλμ.

Έχοντας γνωρίσει περιόδους μεγάλης δημογραφικής ακμής, οι Μηλιές διατηρούν σήμερα 636 κατοίκους και φιλοξενούν την έδρα της ομώνυμης δημοτικής ενότητας.

Αφέτες

Οι Αφέτες είναι ένας εκτεταμένος οικισμός σε υψόμετρο 300μ. Έχει τα σπίτια του απλωμένα αμφιθεατρικά σε δυο συγκλίνουσες πλαγιές και αυτό προσδίδει στον οικισμό μια ιδιαίτερη αισθητική.

Αρχιτεκτονικά στολίδια του χωριού είναι τα τρία πέτρινα τοξωτά γεφύρια και στολίδια τη φύσης οι τρεις καταπράσινες ρεματιές. Πέντε γραφικά ξωκλήσια, η πλακόστρωτη πλατεία και το παλιό ελαιοτριβείο είναι μερικά από τα στοιχεία που προτρέπουν στον επισκέπτη να αφιερώσει λίγο χρόνο εξερευνώντας τον οικισμό. Εντυπωσιακά γέρικα πλατάνια και η μεγαλόπρεπη εκκλησία του Ιωάννη του Προδρόμου με το επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο κοσμούν το κέντρο του χωριού.

Άφησσος

Πρόκειται για έναν παραθαλάσσιο οικισμό, κτισμένο αμφιθεατρικά. Σύμφωνα με το μύθο σταμάτησαν ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες για ανεφοδιασμό και προμήθεια νερού από την κρήνη που αναβλύζει στην κεντρική πλατεία πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους για τη μακρινή Κολχίδα. Γι’ αυτό το λόγο η πλατεία του χωριού ονομάζεται «Αργοναύτες».

Η Άφησσος συνδυάζει με αρμονία το νησιώτικο χρώμα και τις όμορφες ακρογιαλιές με τα πηλιορείτικα χαρακτηριστικά. Στο Δέλτα της Αφήσσου υπάρχουν ερείπια φρουρίου, τάφοι και λείψανα υδραγωγείου ως μάρτυρες της μακρόχρονης ιστορίας του οικισμού.

Λεφόκαστρο

Το Λεφόκαστρο είναι ένα γραφικό ψαροχώρι με μια πανέμορφη ακρογιαλιά με βότσαλα και κρυστάλλινα νερά. Η πλούσια βλάστηση φτάνει μέχρι τη θάλασσα ενώ είναι καλά προφυλαγμένο φυλαγμένο από τους καιρούς και μακριά από την έντονη τουριστική κίνηση.

Λίγο πιο ψηλά από το χωριό, στην κορυφή του λόφου, υπάρχει ένα μικρό σπήλαιο το οποίο λέγεται ότι αποτελούσε παρατηρητήριο πειρατών. Περπατώντας προς τη γειτονική παραλία της Γούρνας, συναντάμε τη Μεγάλη Βρύση του 1777 και το εντυπωσιακό τοξωτό πέτρινο γεφύρι του 1891.

Κάλαμος

Ο Κάλαμος είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό, νότια από το Λεφόκαστρο. Διατηρεί το παραδοσιακό χρώμα του και γοητεύει με την απλότητά του. Επικρατούν οι πέτρινες κατοικίες και τα λιόδεντρα, ενώ ένα ποταμάκι εκβάλλει στην ακτή. Στο χωριό βρίσκουμε την όμορφη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, τα ξωκλήσια της Παναγίας και της Αγίας Τριάδας.

Αργαλαστή

Η Αργαλαστή είναι το κέντρο αναφοράς του Νοτίου Πηλίου. Διοικητικό και οικονομικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής από τα παλιά χρόνια, φιλοξενούσε την έδρα του Καποδιστριακού δήμου από το 1999 έως το 2010 και έκτοτε αποτελεί την έδρα του Καλλικρατικού Δήμου. Στην αρχαιότητα, η περιοχή φιλοξενούσε αρκετούς συγκροτημένους οικισμούς όπως η Ολιζώνα, η Σηπιάδα και τα Σπάλαθρα. Αποτελώντας καταφύγιο και άσυλο Ηπειρωτών, Ρουμελιωτών και Θεσσαλών, η Αργαλαστή εμφανίζεται ως διακριτός οικισμός σε τούρκικο φιρμάνι του 1653. Στη μέση Τουρκοκρατία, η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του οικισμού οφείλεται στη μεταξουργεία. Τον 19ο αιώνα, η Αργαλαστή εντάσσεται και στον ιστορικό συνεταιρισμό των Αμπελακίων.

Ο οικισμός είναι χτισμένος στη μέση ενός εύφορου οροπεδίου, περιτριγυρισμένη από ελαιώνες. Τα γειτονικά παραθαλάσσια χωριά, Κάλαμος, Λεφόκαστρο και Χόρτο λειτούργησαν ως επίνειά της, τροφοδοτώντας την και αποτελώντας τη διέξοδο για τα εμπορεύματά της. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, έχει 1312 κατοίκους.

Η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, χτισμένη το 1886 δεσπόζει μέσα στον οικισμό. Το εντυπωσιακό μαρμάρινο κωδωνοστάσιό της, το οποίο φέρει και ρολόι, χτίστηκε με πρότυπο το κωδωνοστάσιο της Αγίας Φωτεινής στη Σμύρνη. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ακόμη το κτίριο του προσφάτως ανακαινισμένου Παρθεναγωγείου, στο οποίο διετέλεσε διευθυντής στις αρχές του 20ου αι. ο φιλόλογος και ποιητής Κώστας Βάρναλης.

Η Αργαλαστή διατηρεί αρκετές υποδομές διαμονής, εστίασης και τροφοδοσίας, αποτελώντας μία καλή βάση εξερεύνησης ολόκληρου του Νοτίου Πηλίου.

Λαύκος

Μεγάλο χωριό που κτίστηκε μεταξύ 15ου και 16ου αι. σε υψόμετρο 310μ. Αγναντεύει τον Παγασητικό, την νησίδα Αλατά και το ακρωτήρι Τρίκερι. Η καθημερινή του ζωντάνια βρίσκεται στην πλατεία του, και συγκεκριμένα στο καφενείο του Φορλίδα, που λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1785. Προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών ξαπόστασαν στο καφενείο αυτό.

Στην άλλη μεριά της πλατείας βρίσκεται το Φάμπειο Μουσείο με τις ζωγραφιές και τα γλυπτά του Λαυκιώτη Θανάση Φάμπα. Εντύπωση προκαλεί και το μουσείο ραδιοφώνου. Η μαγευτική θέα στον Παγασητικό, τα αρχοντικά και τα σοκάκια, οι βρύσες και τα καλντερίμια το κάνουν μοναδικό. Και εδώ, τα περίτεχνα πέτρινα σπίτια, οι κεραμοσκεπές και οι παλιές σκεπές με τις πηλιορείτικες πλάκες εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη. Ο Λαύκος είναι σήμερα ένα αρκετά ζωντανό τοπικό κέντρο.

Πλατανιάς

Πρόκειται για ένα πολύ γραφικό ψαροχώρι και επίνειο του ορεινού Προμυρίου. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά και κατά μήκος της παραλίας μέσα σε πλούσιους ελαιώνες. Το λιμανάκι του είναι αγαπημένο στους ερασιτέχνες και επαγγελματίες ψαράδες. Αξιόλογο μνημείο της περιοχής το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα. Στο καθολικό του μετοχιού της μονής Αγίου Σπυρίδωνα, την Παναγία Μουσγιώτισσα, διατηρούνται εξαιρετικές αγιογραφίες.

Μικρό-Χονδρή Άμμος

Στο Μικρό και στη Χοντρή Άμμο, κατά την τουριστική περίοδο θα βρείτε επιλογές εστίασης για ανάπαυση και τροφοδοσία.

Βαλτούδι- Κουκουλέικα

Το Βαλτούδι είναι ένας αβαθής όρμος με μικρό οικισμό. Το μικρό λιμανάκι χρησιμοποιείται και από περαστικά ακτοπλοϊκά και αλιευτικά σκάφη. Υπάρχουν λίγες υποδομές διαμονής. Κοντά βρίσκονται τα Κουκουλέϊκα, μικρός παραθεριστικό οικισμός με ελάχιστα σπίτια.

Τρίκερι

Το Τρίκερι είναι χτισμένο στην άκρη της χερσονήσου της Μαγνησίας, σε μια μικρή περίοπτη κορυφή σε υψόμετρο 300μ. Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, όταν και κατασκευάστηκε ο δρόμος, η χερσαία επικοινωνία με την υπόλοιπη Μαγνησία ήταν δυσχερής, δίνοντας έτσι στον οικισμό χαρακτηριστικά νησιού. Στα χρόνια της επανάστασης του 1821 διέθετε σημαντικό εμπορικό στόλο.

Λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής θέσης, το Τρίκερι διαφέρει αισθητά από τα υπόλοιπα πηλιορείτικα χωριά. Ο «βιγλάτορας» των τριών θαλασσών, όπως μεταγράφεται ποιητικά η θέση του, αγναντεύει τον Παγασητικό, τον Ευβοϊκό κόλπο και το Αιγαίο. Το βραχώδες και αφιλόξενο έδαφός του έστρεψε τους κατοίκους του στη θάλασσα και στη ναυτιλία. Στους ντόπιους ναυτικούς προστέθηκαν φυγάδες από τη Μάνη και Βλάχοι κτηνοτρόφοι από την Πίνδο. Το μίγμα αυτό εξηγεί και την αρχιτεκτονική πολυμορφία που χαρακτηρίζει τον οικισμό. Οπωσδήποτε, το Τρίκερι και η Αγία Κυριακή παραμένουν στραμμένα προς τη θάλασσα. Από εδώ ξεκινούσαν τα φημισμένα τρικεριώτικα σφουγγαράδικα για το Αιγαίο και το Λιβυκό Πέλαγος.

Σήμερα το Τρίκερι έχει 1.177 κατοίκους και φιλοξενεί την έδρα της ομώνυμης τοπικής ενότητας. Το λιμανάκι της Αγίας Κυριακής λειτουργεί ως το επίνειό του, ενώ από τον παρακείμενο Αλογόπορο υπάρχει πορθμειακή γραμμή προς το κοντινό νησάκι Παλιό Τρίκερι. Αξιόλογες είναι οι εκκλησίες του Αγίου Αθανασίου και της Αγίας Τριάδας με το σκαλιστό επίχρυσο τέμπλο.

Αγία Κυριακή

Το μικρό λιμανάκι της Αγίας Κυριακής, επίνειο του Τρικερίου, βρίσκεται στο ακρότατο σημείο της Μαγνησίας, στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου. Είναι εξοπλισμένο με ένα αποτελεσματικό λιμενοβραχίονα, όπου δένουν τα πολυάριθμα ψαροκάικα, ενώ υπάρχει και ένα πολύ ζωντανό καρνάγιο (μικρό ναυπηγείο), όπου συντηρούνται και επισκευάζονται σκάφη. Στο παράκτιο μέτωπο του γραφικού χωριού, που θυμίζει νησιωτικό οικισμό, απλώνονται μερικές ψαροταβέρνες, ουζερί και καφενεία.

Στο πίσω μέρος του οικισμού υψώνεται η ενοριακή και κοιμητηριακή εκκλησία της Αγίας Κυριακής, που χτίστηκε στα 1886. Η ωρίμανση του οικισμού, βασισμένη κυρίως στην άνθηση των επαγγελμάτων της θάλασσας, ταυτίζεται με την περίοδο ακμής του Τρικερίου.