Μακρινίτσα – Αγ. Ονούφριος – Σταγιάτες – Πορταριά – Χάνια

Κουκουράβα 

Άλλοτε αυτόνομος οικισμός της ζώνης του Βόλου, η Κουκουράβα έχει συναρτηθεί πλέον ως τμήμα της Μακρινίτσας. Ο οικισμός αναπτύσσεται κατά μήκος μιας βατής αλλά παρόλα αυτά αρκετά απότομης γλώσσας διευθετημένης με πεζούλες, ανάμεσα σε μια βραχώδη φτερούγα του φαραγγιού της Μακρινίτσας και τη χαράδρα του Μεγάλου Ρέματος.
Ο οικισμός διατρέχεται από το μεγάλο καλντερίμι Μακρινίτσας-Βόλου, που διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Τα σπίτια είναι όλα ανακατασκευασμένα ή αναστηλωμένα μεγάλα πηλιορείτικα αρχοντικά: ανάμεσά τους ξεχωρίζει το αρχοντικό του Βαϊτζη, κτισμένο το 1761 και ο Πύργος του Σκοτεινώτη.
Το σλάβικης ηχητικής όνομα του οικισμού διαφέρει από τα ονόματα των γειτονικών χωριών και υπονοεί μια εντονότερη σχέση του οικισμού με ανάλογους πυρήνες της Κεντρικής Θεσσαλίας, όπως με την περιοχή της Κάρλας, όπου η Κουκουράβα εγκατέστησε στα μέσα του 20ού αιώνα ένα μικρό παρακλάδι, τα Καλύβια (σήμερα Κάτω Αμυγδαλή).
Ενοριακός ναός του οικισμού είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, τρίκλιτη τρουλαία βασιλική, αρχικά αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο.

Άγιος Ονούφριος 

Πρόκειται για ένα μικρό αλλά όμορφο οικισμό που φέρει την ονομασία μιας παλιάς μονής. Ο Άγιος Ονούφριος είναι κτισμένος στη δυτική όχθη του χειμάρρου Κραυσιδόνα τον οποίο οι ντόπιοι ονομάζουν Μέγα Ρέμα. Σε μικρή απόσταση από την πλατεία δεσπόζει το αρχοντικό Ζαφειρίου με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα και τη μπλε πόρτα, το οποίο αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα νεοκλασικισμού στο Πήλιο. Λίγο ψηλότερα του χωριού κυλούν τα άφθονα νερά του χειμάρρου, που τροφοδοτεί έναν απρόσμενο καταρράκτη. Κοντά στην πλατανοσκέπαστη όχθη του ρέματος, το εκκλησάκι του Αϊ Νικολάκη του Κρεμαστού, στεγάζεται από μεγάλη βραχοσκεπή.

Σταγιάτες 

Οι Σταγιάτες είναι ένα όμορφο, μικρό χωριό 121 κατοίκων, ανάμεσα στη Μακρινίτσα και την Πορταριά, σε μια θέση με εξαιρετική θέα προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο.
Η παραδοσιακή βρύση που βρίσκεται στην πλατεία κατασκευάστηκε κατά την Τουρκοκρατία και φέρει αραβική επιγραφή.
Οι Σταγιάτες ήταν στο παρελθόν ξακουστοί για τα γάργαρα νερά τους και τα παραδοσιακά λουκάνικα. Οι 'λουκανικάδες' των Σταγιατών ήταν γνωστοί για την ιδιαίτερη τέχνη τους και τα προϊόντα τους ήταν περιζήτητα. Σταδιακά όμως, χάθηκε το ενδιαφέρον για αυτή την οικονομική δραστηριότητα. Σε μια προσπάθεια αναβίωσης της παράδοσης, κάθε Ιούλιο διοργανώνεται η Γιορτή του Λουκάνικου στην πλατεία του χωριού. Στο παρελθόν είχε ακμάσει επίσης η υφαντουργία, καθώς η ύπαρξη πολλών νερών, επέτρεπε τη λειτουργία ντριστελών, δηλαδή μεγάλων ξύλινων καναλιών, όπου λάμβανε χώρα η λεύκανση των υφασμάτων.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι Σταγιάτες αποτελούσαν έναν από τους μαχαλάδες της Μακρινίτσας. Το 1912 θα αποτελέσουν ξεχωριστή κοινότητα, το 1999 θα υπαχθούν στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς, για να ακολουθήσει το 2011 η ένταξή τους στο Δήμο Βόλου, εντός της Δημοτικής Ενότητας Πορταριάς, ως Τοπική Κοινότητα Σταγιατών.

Πορταριά 

Η Πορταριά μοιάζει σα να κρέμεται πάνω από το Βόλο, επιτηρώντας την πόλη και τον Παγασητικό από τη δεσπόζουσα θέση της. Βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη του Βόλου και αποτελεί την 'πόρτα' από όπου περνάει κανείς για να προσπελάσει τα υπόλοιπα χωριά του Κεντρικού Πηλίου και μέσω των Χανίων, να φτάσει στο χιονοδρομικό κέντρο ή να προσεγγίσει τις δυτικές πλαγιές που βλέπουν προς το Αιγαίο πέλαγος. Γύρω από την κεντρική πλατεία της Πορταριάς, αλλά και μέσα στα πετρόστρωτα καλντερίμια της συγκεντρώνονται ποικίλες επιλογές διαμονής, εστίασης και διασκέδασης.
Στο χωριό υπάρχουν πολλά εντυπωσιακά αρχοντικά, πολλά τα οποία έχουν ανακαινισθεί και λειτουργούν ως ξενώνες. Ένα από αυτά, το αρχοντικό Ζούλια, φιλοξενεί το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο. Εντυπωσιακός είναι επίσης, ο ναός των Αγίων Αναργύρων, χτισμένος την περίοδο 1791 - 1891, πλαισιωμένος από όμορφες πυκνοφυτεμένες ορτανσίες. Η Πορταριά σήμερα έχει 552 κατοίκους και φιλοξενεί την έδρα της ομώνυμης Δημοτικής Ενότητας, η οποία περιλαμβάνει και τους γειτονικούς οικισμούς Αγία Παρασκευή, Άγιος Ιωάννης, Άλλη Μεριά, Γορίτσα, Κατωχώρια και Σταγιάτες.

Χάνια

Τα Χάνια είναι ο νεότερος διάδοχος του παραδοσιακού ορεινού σταθμού στο κύριο διάσελο και οδικό πέρασμα του Πηλίου. Ο οικισμός είναι χτισμένος σε υψόμετρο 1200μ. και αποτελεί τον πιο ορεινό οικισμό του νομού Μαγνησίας. Πήρε το όνομά του από τα πολλά χάνια, τα πανδοχεία της παλιάς εποχής, που παρείχαν διαμονή και ανάπαυση στους ταξιδιώτες και τους εμπόρους της περιοχής. Περιβάλλεται από εντυπωσιακά δάση οξιάς, πεύκης και καστανιάς. Δυο χιλιόμετρα έξω από τα Χάνια, στην περιοχή Αγριόλευκες, βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου. Ο οικισμός προσφέρει πλήθος τουριστικών υποδομών.

Σανατόριο Καραμάνη 

Το Σανατόριο Καραμάνη (γνωστό και ως Σανατόριο «Ζωοδόχος Πηγή») είναι ένα εκτενές συγκρότημα κτιρίων που κατασκευάστηκαν το 1907 και παρέμειναν σε λειτουργία μέχρι το 1966. Στη θέση αυτή υπήρχε παλιότερα κτίριο που χρησιμοποιούνταν ως χάνι. Το σανατόριο ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Καραμάνη, διεθνούς φήμης φυματιολόγο με καταγωγή από τη Δράκεια, που οραματίστηκε τη δημιουργία ενός θεραπευτικού κέντρου σε μια πανέμορφη περιοχή, η οποία θα στήριζε όχι μόνο την σωματική υγεία των ασθενών αλλά και τις πνευματικές δυνάμεις τους. Το σανατόριο σύντομα αποτέλεσε χώρο συνάθροισης ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων. Ήταν επίσης από τα καλύτερα εξοπλισμένα σανατόρια στη χώρα και διέθετε τον πρώτο τεχνητό πνευμονοθώρακα στην Ελλάδα. Σήμερα τα κτίρια είναι ερειπωμένα αλλά προσφέρουν μια μοναδική αίσθηση στον περιπατητή.